Μια χαροκαμένη μάνα
μέρα νύχτα πάντα αναστενάζει
Αχ! κατακαημένη μάνα!
Το λεβέντη – λεβέντη της θυμάται
κι απ’ τον πόνο – πόνο της σπαράζει.
Κλαίει της μάνας η καρδιά,
κλαίει χωρίς παρηγοριά!
Δυο παιδιά είχε στον κόσμο
και της έμει – έμεινε το ένα.
ΚΙ όμως γράμμα – γράμμα του δεν παίρνει
μήνες τώρα – τώρα από τα ξένα.
Κλαίει της μάνας η καρδιά,
κλαίει χωρίς παρηγοριά!
Το μονάκριβο παιδί της
που χε στο ντου – στο ντουνιά καμάρι,
ποιός να ξέρει -να ξέρει αν θα γυρίσει,
για ο Χάρος -ο Χάρος το ‘χει πάρει.
Κλαίει της μάνας η καρδιά,
κλαίει χωρίς παρηγοριά!
Τραγούδι: Ρούλα Πασαλάρη.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1954.