Η κοινωνία βαριά στενάζει,
σκληρά n φτώχεια τnνε σπαράζει.
Τι θ’ απογίνει μ’ αυτό το χάλι,
αυτός ο δρόμος πού θα μας βγάλει;
Η δυστυχία μας κουρελιάζει,
απ’ τις πληγές μας το αίμα στάζει.
Τι μαύρα χρόνια καταραμένα,
τα νιάτα φεύγουν, πάνε χαμένα.
Φτωχέ διαβάτη με τον καημό σου,
εγώ τον ξέρω τον σπαραγμό σου.
Δεν είσαι μόνος στην οικουμένη,
υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι.
Τραγούδι: Σωτηρία Μπέλλου, Βασ. Τσιτσάνnς.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1954.