Μωρή κακούργα μάγισσα,
τι άλλο θες ακόμα;
Τ’ αγόρι που μεγάλωσα
κι ακόμα δεν καμάρωσα
μου το ‘βαλες στο χώμα.

Μου στέρησες το σπλάχνο μου
και ρήμαξ’ η ζωή μου,
δεν έκανες για σπίτι εσύ,
ούτε για το παιδί μου.

Ποια μαύρη μοίρα σ’ έστειλε
στο δρόμο του παιδιού μου;
Χωρίς λεβέντη έμεινα
καταραμένης γέννημα
και φόνισσα του γιου μου.

Μου στέρησες το σπλάχνο μου
και ρήμαξ’ η ζωή μου,
δεν έκανες για σπίτι εσύ,
ούτε για το παιδί μου.

‘Όσο αγαπούσ’ εμένανε
αγάπησε και σένα.
Κι εσύ μου το φαρμάκωσες
κακούργα το θανάτωσες
και πλήγωσες και μένα.

Μου στέρησες το σπλάχνο μου
και ρήμαξ’ η ζωή μου,
δεν έκανες για σπίτι εσύ,
ούτε για το παιδί μου.

Τραγούδι: Πόλυ Πάνου.
Ζεϊμπέκικο.
Hxογραφήθηκε: 1958.

Όλοι με ρωτούν, πώς έχω καταντήσει
κι εγώ με απορία τους κοιτώ!
Κλάψε καρδιά μου σήμερα τη μαύρη σου τη μοί¬ρα,
κλάψε για τον κατήφορο που στη ζωή μου πήρα!

Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα
του θανάτου η καμπάνα και για μένα!

‘Έχω απ’ τη ζωή παράπονο μεγάλο.
Δεν ένιωσε τον πόνο μου κανείς!
Μη με κατηγορήσετε, αφού κανείς δεν ξέρει,
πριν πέσω τόσο χαμηλά, τι έχω υποφέρει!

Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα
του θανάτου η καμπάνα και για μένα!

Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958

Θα το φωνάξω δυνατά κι ας με κατηγορήσουν.
Εγώ που δεν σκλαβώθηκα σε κάστρα, σε παλάτια,
κατάντησα αιχμάλωτος στα δυο γλυκά σου μάτια.

Με μια ματιά δίνεις ζωή, με μια ματιά σκοτώνεις.
Αν θες με ρίχνεις στη φωτιά, αν θέλεις με γλυτώ¬νεις.

Στα δυο σου μάτια τα γλυκά κρεμάστηκ’ η ζωή μου.
Γελάς εσύ και χαίρομαι, δακρύζεις κι αρρωσταίνω.
Αιχμάλωτο στα μάτια σου γερά μ’ έχεις δεμένο.

Με μια ματιά δίνεις ζωή, με μια ματιά σκοτώνεις.
Αν θες με ρίχνεις στη φωτιά, αν θέλεις με γλυτώ¬νεις.

Αν θες με κάνεις δυστυχή κι αν θες ευτυχισμένο.
Ακόμα και τη μάνα μου τη βλέπω σαν εχθρό μου,
γιατι μου λέει για σένανε, πως θα ‘σαι ο θάνατός μου.

Με μια ματιά δίνεις ζωή, με μια ματιά σκοτώνεις.
Αν θες με ρίχνεις στη φωτιά, αν θέλεις με γλυτώνεις.

Τραγούδι: Δημήτρης Ρουμελιώτης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958

Πανάθεμά τα, τα λεφτά!
Αυτά είν’ η αιτία,
που χει φουρτούνες και καημούς,
φαρμάκια κι αναστεναγμούς
η παλιοκοινωνία.

Τα λεφτά –
τα λεφτά είν’ η αιτία,
για την κά –
για την κάθε αδικία.

Για τα λεφτά τα άτιμα
σκληρές στιγμές περνάμε.
Φίλους κι αγάπες μια βραδιά,
όσο και να ‘χουμε καρδιά,
για τα λεφτά πουλάμε.

Τα λεφτά –
τα λεφτά είν’ η αιτία,
για την κά –
για την κάθε αδικία.

Πανάθεμά τα, τα λεφτά
με κάψανε κι εμένα
μου κλείσανε το σπίτι μου
μου πήραν το κορίτσι μου
μακριά σε ξένα χέρια.

Τα λεφτά –
τα λεφτά είν’ η αιτία,
για την κά –
για την κάθε αδικία.

Τραγούδι: Πόλυ Πάνου.
Ζεϊμπέκικο,
Ηχογραφήθηκε: 1958

Μαύρισε και πάλι ο ουρανός.
Αστράφτουνε τα πέρατα, βροντούν οι κεραυνοί!
Πάλι μπόρα καινούρια θα ξεσπάσει,
πάλι αχ! – πάλι δυνατή βροχή!

Για μένα πάλι ο ουρανός θολώνει και μαυρίζει
κι απάνω στο κεφάλι μου η μπόρα τριγυρίζει!

Μάνα μου στο λέω δεν βαστώ
ξανά λαχτάρες στη ζωή, ξανά καταστροφή!
Κλάψε, μάνα, το έρημο παιδί σου,
ξέγραψε αχ! – ξέγραψε το απ’ τη ζωή!

Για μένα πάλι ο ουρανός θολώνει και μαυρίζει
κι απάνω στο κεφάλι μου η μπόρα τριγυρίζει!

Μαύρισε και πάλι ο ουρανός.
Ανάψανε τα σύννεφα, Χριστέ και Παναγιά αχ!
Τι μεγάλο κακό με περιμένει,
τι μεγά, αχ! – τι μεγάλη συμφορά!

Για μένα πάλι ο ουρανός θολώνει και μαυρίζει
κι απάνω απ’ το κεφάλι μου η μπόρα τριγυρίζει!

Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958.

Καταραμένη ξενιτιά που τυραννάς τ’ αγόρια,
από αγάπες μακριά κι από μανούλες χώρια!
Κι από μανούλες χώρια!

Καταραμένη ξενιτιά, καταραμένο χώμα!
Και το ψωμί και το νερό φαρμάκι είναι στο στόμα!

Και την ευχή της μάνας σου στα ξένα θα τη χάσεις.
Μάνα καμιά δεν την πουλά, να στείλεις ν’ αγοράσεις!
Να στείλεις ν’ αγοράσεις!

Καταραμένη ξενιτιά, καταραμένο χώμα!
Και το ψωμί και το νερό φαρμάκι είναι στο στόμα!

Κάθε Χριστού κάθε Λαμπρή μας καίγετ’ η καρδιά μας.
Μακριά απ’ τις γυναίκες μας, μακριά απ’ τα παιδιά μας!
Μακριά απ’ τα παιδιά μας!

Καταραμένη ξενιτιά, καταραμένο χώμα!
Και το ψωμί και το νερό φαρμάκι είναι στο στόμα!

Τραγούδι: Πόλυ Πάνου, Βασ. Τσιτσάνης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958.

Μια καρδερίνα παρδαλή το φλώρο μου κορτά¬ρει
και πείσμα το ‘βαλε, η τρελή, κρυφά να μου τον πάρει.

Στο κλουβί του τριγυρίζει,
το πουλί μου ξεμυαλίζει

Τσίου, τσίου η γαλιάντρα
θα μου τον πάρει η πονηρή,
μια κι ο φλώρος μου ψοφάει
για το ξένο το κεχρί.

Τα σύρματα βάζω διπλά και το κλουβί αλλάζω,
μη μου το φάει το πουλί και πάθω κάνα κάζο.

Από τούτα κι από κείνα
δε βαστιέται η καρδερίνα.

Τσίου, τσίου η γαλιάντρα
θα μου τον φάει η πονηρή,
μια κι ο φλώρος μου ψοφάει
για το ξένο το κεχρί.

Από γυναίκας πονηριά ο φλώρος δε γλυτώνει
κι η καρδερίνα ένα πρωί μες στο κλουβί τρυπώνει

Πάει το πουλί μου πάει,
η γαλιάντρα θα το φάει

Τσίου τσίου η γαλιάντρα
θα μου τον φάει η πονηρή,
μια κι φλώρος μου ψοφάει
για το ξένο το κεχρί.

Τραγούδι: Γρηγόρης Mπιθικώτσης, Γιώτα Λιδια.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958.

Εγώ σου οικονόμαγα
με λάδι και βενζίνη
και μες στην πιάτσα σ’ έβγαζα
ντυμένη στο καντίνι.
Τώρα μου λες επάλιωσα,
να κάτσω στο γκαράζι
κι αν καίγομαι και δέρνομαι,
εσένα δεν σε νοιάζει!

Ρεζέρβα μ’ είχες πάντα
για κάθε σου αβάντα,
Ρεζέρβα μ’ έχεις τώρα
για την κακή την ώρα!

Μοντέλο νέο αγάπησες
κι αρχίζεις να φουλάρεις.
Το γκάζι μην πατάς πολύ,
μην τύχει και τρακάρεις.
Αφού εγώ σ’ αγάπησα,
πάντα θα περιμένω,
να ‘ρθείς με κάποιο λάστιχο
πίσω κλαταρισμένο!

Ρεζέρβα μ’ είχες πάντα
για κάθε σου αβάντα,
Ρεζέρβα μ’ έχεις τώρα
για την κακή την ώρα!

Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958.

Χτυπάει η καμπάνα σήμερα κι εσύ έχεις τη γιορτή σου
στο σπίτι που μας άφησες μαζί με το παιδί σου.
Θα σε γιορτάσω κι ας πονώ που άλλη ζει μαζί σου.

Χτυπάει καμπάνα δεν σε ξεχνάω,
άλλη σε χαίρεται κι εγώ πονάω.

Το στόλισα το σπίτι μας κι αγόρασα λουλούδια
έβαλα φόρεμα καλό και του παιδιού καινούρια
και στην υγειά σου ήπιαμε κι ακούσαμε τραγούδια.

Χτυπάει η καμπάνα δεν σε ξεχνάω,
άλλη σε χαίρεται κι εγώ πονάω.

Χρόνια πολλά σου ευχόμαστε κι εγώ και το παιδί σου
και να μας βρει όλους καλά του χρόνου η γιορτή σου.
Πάντα σε περιμένουμε μονάχα αυτό θυμήσου.

Χτυπάει η καμπάνα δεν σε ξεχνάω,
άλλη σε χαίρεται κι εγώ πονάω.

Τραγούδι: Πόλυ Πόνου.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958.

Κατηγορούμενο κορμί
χωρίς απολογία!
Από ανθρώπινες καρδιές
έπαθα χίλιες συμφορές
κι ήρθα σ’ απελπισία!

‘Έχω πικρό παράπονο
γι’ αυτή την αδικία.
Αθώος και κατάδικος,
την ίδια τιμωρία!

Εσύ, βρε μοίρα, μου δωσες
τον πιο μεγάλο μπάτσο!
Κι από γυναίκα πονηρή
έπαθα μέσα στη ζωή
το πιο βαρύ στραπάτσο!

‘Έχω πικρό παράπονο
γι’ αυτή την αδικία.
Αθώος και κατάδικος,
την ίδια τιμωρία!

Κατηγορούμενο κορμί,
χωρίς ποτέ να φταίξω!
Μέσα στις τόσες μου πληγές
κλείσανε πόρτες και καρδιές
και μ’ άφησαν απ’ έξω!

‘Έχω πικρό παράπονο
γι’ αυτή την αδικία!
Αθώος και κατάδικος,
την ίδια τιμωρία!

Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958.