Όνειρα κάναμε μες στη ζωή,
με πάθος κι οι δυο μας αγαπιόμαστε.
Μα μπήκε ο τρίτος ανάμεσά μας,
ενώ την άλλη Κυριακή θα παντρευόμαστε!
Ξημέρωνε η Κυριακή,
χτυπούσαν οι καμπάνες.
Είχα μαυρίλα στην ψυχή
κι έβγαλ’ απόφαση σκληρή,
απόφαση σκληρή να κλάψουνε δυο μάνες!
Τη σκότωσα και τώρα πια
δεν περιμένω χάρη.
Ούτε κι εγώ την κέρδισα,
ούτ’ άλλος θα την πάρει!
Δεν μπόρεσα να κρατηθώ,
στη σκέψη πως τη χάνω!
‘Όλα μπροστά μου είχαν σβηστεί,
τα λογικά μου είχαν χαθεί
και εγκλημάτησα στο πάθος μου απάνω!
Για πάντα πια στη φυλακή
δεν περιμένω χάρη.
Ούτε κι εγώ την κέρδισα,
ούτ’ άλλος θα την πάρει!
Αντί στεφάνια και χαρές
το χέρι μου απλώνω!
Με αίμα το ‘βαψα, γι’ αυτό
το έγκλημά μου το φριχτό
στα μαύρα σίδερα για πάντα θα πληρώνω!
Για πάντα μες στη φυλακή
με συντροφιά τον πόνο!
Το έγκλημά μου το βαρύ
για πάντα θα πληρώνω!
Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1956-57.