Κλαμένη ήρθες μια βραδιά
μες στης ταβέρνας τη γωνιά.
Μα είν’ αργά πολύ να ζωντανέψεις
τον έρωτα, – τον έρωτα που σκότωσες.
Δεν σε προσέχω σ’ ό,τι λες,
δε με πειράζει, τι κι αν κλαις;
Μήπως κι εγώ για σε δεν έχω κλάψει
κι εσύ γελού -κι εσύ γελούσες, πονηρή;
Μην περιμένεις τώρα πια,
να ξαναζήσουν τα παλιά.
‘Όλα τελειώσανε πια μεταξύ μας
και δεν υπά -και δεν υπάρχει τίποτα!
Τραγούδι: Σωτ Μπέλλου, Β Τσιτσάνης.
Ζεϊμπέκικο
Ηχογραφήθηκε 1949