Μα εγώ δεν ζω γονατιστός,
είμαι της γερακίνας γιος!
Τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές;
Εγώ αντέχω τις φωτιές!
Μάνα, μη λυπάσαι, μάνα μη με κλαις!
Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα, ωχ! μανούλα μου!
Καλοκαίρι κι είναι κρύο,
ένα μέτρο επί δύο
είναι το κελί μου, ωχ! μανούλα μου!
Μα εγώ δεν ζω γονατιστός,
είμαι της γερακίνας γιος!
Τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές;
Εγώ αντέχω τις φωτιές!
Μάνα, μη λυπάσαι, μάνα, μη με κλαις!
‘Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο, ωχ! μανούλα μου!
Στο κελί το διπλανό μου
φέραν κάποιον αδερφό μου,
Πόσα θα τραβήξει, ωχ! μανούλα μου!
Μα εγώ δεν ζω γονατιστός,
είμαι της γερακίνας γιος!
Τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές;
Εγώ αντέχω τις φωτιές!
Μάνα, μη λυπάσαι, μάνα, μη με κλαις!
Τραγούδι: Βασ. Τσιτσάvης, Λιζέτα Νικολάου.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1975.
Στίχοι Κ Βίρβου.