Μες στο κρεβάτι αυτό του πόνου
κυλιέμαι χρόνια χωρίς γιατρειά.
Μπροστά μου βλέπω το θάνατό μου,
νέους και νέες μας έκανε στοιχειά!
Πονεί το στήθος μου, γλυκειά μου μάνα,
νιώθω να σκίζεται το κορμί!
Πέφτουν τα φύλλα, χτυπάει η καμπάνα,
πλακώνει η νύχτα μαύρη, σκοτεινή.
Πες μου, βρε μάνα, ποια τιμωρία
χωρίς συμπόνια με τυραννά;
Ίσως δική σου να ‘ν’ αμαρτία
κι ούτε ο Χάρος δε με συμπονά!
Μες στο κρεβάτι αυτό του πόνου
το Χάρο να ‘ρθει παρακαλώ!
Να με γλυτώσει, γλυκειά μου μάνα,
απ’ το μαρτύριο τούτο το κρυφό!
Τραγούδι: Ρένα Στάμου, Προδρ. Τσαουσάκπς,
Βασ Τσιτσάνης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1950.