Μες στου Μαρίνου το τσαρδί
χτυπήσανε ένα παιδί.
Το Μανώλη –
Το Μανώλη το ντερβίση
κι ως το βράδυ –
κι ως το βράδυ δεν θα ζήσει
«Όταν πεθάνω φωτιές ανάψτε
και να με κλάψτε, αχ! και να με κλάψτε!»
Για μια γυναίκα, δηλαδή,
πάει το καλύτερο παιδί.
Τρίτη βράδυ –
Τρίτη βράδυ του τη στήσαν
στο σκοτάδι –
στο σκοτάδι τον χτυπήσαν.
«Όταν πεθάνω φωτιές ανάψτε
Και να με κλάψτε, αχ! και να με κλάψτε!»
Σ’ αυτές τις μαύρες τις στιγμές
κλαίνε μπουζούκια και πενιές.
Κλαίει κι η –
κλαίει κι η παρέα όλη
το ντερβίση –
το ντερβίση το Μανώλη.
«Όταν πεθάνω φωτιές ανάψτε
και να με κλάψτε, αχ! και να με κλάψτε!»
Τραγούδι: Πέτρος Αναγνωστάκης.
Ζεϊμπέκικο.
Hxογραφήθηκε: 1957.