Την αντάμωσα ένα βράδυ στην Αθήνα
και μεθύσαμε απ’ τα πρώτα τα φιλιά.
‘Ήταν γλυκιά, ήταν ωραία, ήταν τσαχπίνα
και είχε μια τρελή, τσιγγάνικη ομορφιά,
που μου κρατάει σκλάβα, ακόμα, την καρδιά!
‘Ήταν η τρέλα μου, ήταν η ζήλεια μου η μεγάλη,
που κομματιάσαν την καλή της την καρδιά.
Και μια βραδιά, μες στο μεθύσι της, στην παραζάλη
πήρε τα μάτια της και χάθηκε μακριά.
Και από τότε δεν την ξαναείδα πια!
Είμαι ένοχος, παραδέχομαι, εγώ φταίω,
που σαν τύραννος της εφέρθηκα σκληρά.
Και μια ζωή θα τυραννιέμαι και θα την κλαίω,
χωρίς να βρω ποτέ καμιά παρηγοριά.
Θα τη ζητώ, δεν θα τη βρίσκω πουθενά!
Τραγούδι: Βασ. Τσιτσάvης.
Χασάπικο.
Ηχογραφήθηκε: 1978.