Πω πω Ζημιά που πάθαμε
και με Δημοκρατία!
Να φάμε τέτοιο μάντρωμα
και τέρμα το ξεφάντωμα,
τέρμα και στην πρωία!
Βρε, πώς μαντρωθήκαμε
και σε νταλκάδες μπήκαμε;
Και πώς ν’ αλλάξουμε σκοπό
απ’ το ‘να βράδυ στ’ άλλο;
Αθήνα μου ξενύχτισσα
και στη ζωή αλήτισσα,
πες μου, πώς θα τη βγάλω;
Βρε, πώς μαντρωθήκαμε
και σε νταλκάδες μπήκαμε;
Κι αυτοί που λεν τα καύσιμα
πως είναι η αιτία,
το μέτρο τούτο το σκληρό
είναι λιγάκι πονηρό,
είναι και αδικία!
Βρε, πώς μαντρωθήκαμε
και σε νταλκάδες μπήκαμε;
Είναι βραχνάς το μάντρωμα,
που μπήκε στην καρδιά μας!
Μα πώς να γίνει, δηλαδή,
αφού μια ολόκληρη ζωή
η νύχτα είναι δικιά μας;
Τραγούδι: Βασ. Τσιτσάvης.
Ζεϊμπέκικο.
Hxογραφήθηκε: 1979